Twórczość filozoficzna Ernsta Cassirera zaskakuje wciąż swoją głębią i siłą inspiracji. Odwołuje się ona do oświeceniowego aprioryzmu Kanta, aczkolwiek posiada swe bezpośrednie korzenie w neokantyzmie, zwłaszcza marburskim, znanym ze skrajnie immanentnej interpretacji Kantowskiej „rzeczy samej w sobie”. Od tamtego neokantyzmu różni ją wszakże zamysł przeniesienia aprioryzmu z zakresu dociekań matematyczno-przyrodoznawczych na wszystkie inne sfery ludzkiej aktywności. To twórcze rozszerzenie wiąże się z nowym rozumieniem pojęcia „symbolu”, interpretowanego przez Cassirera w sensie immanentnego wytworu ludzkiego ducha. Rozumienie takie zrywa z dotychczasowym kojarzeniem „symbolu” z czynnością symballein, czyli z czynnością „zestawiania ze sobą” dwu odpowiadających sobie elementów w jedną całość. Negacja możliwości „dopasowywania do siebie” wypływa zresztą z neokantowskiego postulatu ignorowania jakiejś obiektywnie istniejącej „rzeczy samej w sobie”. Cassirerowski arealizm teoriopoznawczy, znoszący akcenty z „substancjalnych” uwarunkowań i koncentrujący się na „funkcjonalności” podmiotowych symboli, okazał się niezwykle owocny dla rozwoju jednego z najprężniejszych paradygmatów dwudziestowiecznego rozumienia kultury – paradygmatu pozwalającego pojmować kulturę w sensie autonomicznej, symbolicznej w nowym znaczeniu tego słowa, wytwórczości ludzkiego ducha.W Polsce „filozofia form symbolicznych” czeka wciąż na gruntowną analizę i popularyzację. Stosunkowo skromna jest ilość przekładów prac Cassirera. Wydany w 1977 roku i wznawiany już przekład późnego Eseju o człowieku tylko częściowo zaspokaja polski „głód symbolizmu”.Oddany do rąk Czytelnika przed kilkoma laty wybór tekstów: Symbol i język stanowił kolejną próbę wypełnienia dotkliwej luki, wynikającej z niedostatku zwłaszcza polskich tłumaczeń (chociażby fragmentarycznych) Philosophie der symbolischen Formen (Filozofia form symbolicznych). Obejmuje on teksty powstałe w latach dwudziestych i na początku lat trzydziestych (a więc w szczytowym okresie Cassirerowskiej oryginalności), które tym samym współuczestniczyły niejako w narodzinach symbolicznej (neokantowskiej) koncepcji kultury.Zbiór spotkał się z życzliwym odbiorem, a jego
poczytność świadczy o dużym zapotrzebowaniu na polskie przekłady prac Cassirera. Zainteresowanie książką zainspirowało do starań o wznowienie edycji. Wybór oscyluje wokół – szczególnie bliskiej Cassirerowi – problematyki filozoficzno-językowej, lecz jego zasadniczym celem jest przybliżanie fenomenu szeroko rozumianej kultury.