Joanna Kuriańska-Wołoszyn, Leonard Nowak, Gimnastyka w Polsce w latach 1919–1939

W dwudziestoleciu międzywojennym gimnastyka w swoich założeniach pozostała jednym ze środków ogólnego wychowania fizycznego, spełniając ważną rolę w kształtowaniu prawidłowego rozwoju fizycznego dzieci i młodzieży oraz w utrzymaniu sprawności ludzi w różnym wieku, co miało szczególne znaczenie w kontekście ich przydatności do obrony ojczyzny.Z chwilą odzyskania niepodległości przez Polskę zmiany społeczno-polityczne i ekonomiczne wraz z próbami instrumentalizacji kultury fizycznej przez władze państwowe miały znaczący wpływ na wiele aspektów i form rozwoju gimnastyki w kraju. Przed gimnastyką stawiano trudne zadanie oddziaływania na człowieka w sensie wychowawczym, patriotycznym, w procesach rozwoju biologicznego, w rekreacji, jak i na płaszczyźnie rywalizacji, czyli sporcie, odmiennie rozumianym przez Związek Polskich Związków Sportowych i Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”.W bogatym dorobku piśmiennictwa naukowego z zakresu polskiej kultury fizycznej okresu dwudziestolecia międzywojennego brakuje pozycji kompleksowo podejmującej zagadnienia rozwoju gimnastyki w Polsce. Istniejące prace dotyczą głównie działalności Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Polsce, poszczególnych gniazd, dzielnic i okręgów, a także rozwoju kultury fizycznej okresu dwudziestolecia międzywojennego, jak i wybranych kierunków gimnastyki czy osiągnięć sportowych zawodników. Wśród wielu artykułów zamieszczonych w monografiach poświęconych historii gimnastyki w Polsce brakuje takich, które w sposób całościowy traktowałyby o dziejach gimnastyki podstawowej, rekreacyjnej i sportowej (przyrządowej). Zamierzeniem autorów jest uzupełnienie tej luki przez przygotowanie opracowania monograficznego.